در این کانال بیش از 250 نفر بر اثر تشنگی شهید شده اند
بسم رب الشهدا و الصدیقین
بعد از این شهدا ما چه کردیم؟؟؟؟
شادی روحشون صلوات
الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
وَالْعَنْ أعْداءَهُم أجْمَعِینَ
آقا شما بیا تدارک اطعام با "بسیج"
پرچم زدن به گوشه ی هر بام با "بسیج"
گرچه پر است دام ز بعد ظهورتان
منحل نمودن خطر دام با "بسیج"
"کرب و بلا" مجال شما با سران کفر
یکسر نمودن خطر شام با "بسیج"
گرچه شهید راه تو عیسی بن مریم است
آقا قبور "قطعه گمنام" با "بسیج"
جنگ تمام شد اما جهاد ادامه دارد
شهدا رفتند اما راهشان ادامه دارد
خمینی رفت اما خامنه ای هست
چون تمام مقصد ما مکتب است راه ما راه حسین و زینب است …
پ ن : آقای هاشمی پدیده ی جدیدی نیست شیفتگان غرب و
شرق همیشه بوده اند، هستند و شاید خواهند بود ، راه ما
جداست ما در بیعت سید روح الله بوده ایم حالا هم در بیعت
سید علی هستیم تا ظهور مولایمان
ان شاالله
جنازه ی پسرشونو که آوردن
چیزی جز دو یا سه کیلو استخوان نبود
پدر سرشو بالا گرفت و گفت:
" حاج خانوم غصه نخوری ها!!!!!
دقیقا وزن همون روزیه ک خدا بهمون هدیه دادش"
شهید جاویدالاثر قاسم شیر علی نیا وشمه سرایی
وصیت نامه شهید بزرگوار شیرعلی نیا
شهید قاسم شیرعلی نیا به سال 1340 در یک خانواده مذهبی و مومن
در شهرستان صومعه سرا دیده به جهان گشود، عشق و علاقه به
آموختن از کودکی در او موج میزد. دوران ابتدایی، راهنمایی و
دبیرستان را با موفقیت پشت سر گذاشت و توانست دیپلم را با
موفقیت کامل به اتمام رساند.
ایشان سعی میکرد نماز را در اول وقت بخواند و همچنین بسیار مقید به
واجبات بود و رعایت حقوق خانواده و دیگران را در سرلوحه برنامه خودش
قرار می داد.
تاریخ و محل تولد ایشان: 1340/1/3 در شهرستان صومعه سرا
تاریخ و محل شهادتشان: 1362/12/18 در جزیره مجنون ،عملیات خیبر
روحشان شاد و راهشان پر رهرو باد...صلوات
سال اول جنگ بود به مرخصی آمده بودیم، با موتور از سمت
میدان سراشیب به سمت میدان خراسان در حرکت بودیم.
ابراهیم ( شهید ابراهیم هادی) عقب موتور نشسته بود.
از خیابانی رد شدیم، ابراهیم یکدفعه گفت: امیر وایسا! من هم
سریع آمدم کنار خیابان و با تعجب گفتم: چی شده؟ گفت:
هیچی، اگر وقت داری بریم دیدن بنده ی خدا! من هم گفتم:
باشه، کار خاصی ندارم.
با ابراهیم داخل یک خانه رفتیم چندبار یاالله گفت، وارد اتاق
شدیم چند نفری نشسته بودند، پیرمردی با عبای مشکی و
کلاه کوچک بر سر بالای مجلس بود، به همراه ابراهیم سلام
کردیم و گوشه ی اتاق نشستیم.
صحبت حاج آقا با یکی از جوان ها تمام شد. ایشان رو کرد به
ما و با چهره ای خندان گفت: آقا ابراهیم راه گم کردی؟
چه عجب از این طرفها؟!
ابراهیم سر به زیر نشسته بود و با ادب گفت: شرمنده حاج آقا وقت
نمیکنیم خدمت برسیم، همینطور که صحبت می کردند متوجه
شدم ایشان ابراهیم را خیلی خوب میشناسند، حاج آقا کمی با
دیگران صحبت کرد.
وقتی اتاق خالی شد رو کرد به ابراهیم و با لحنی متواضعانه گفت:
آقا ابراهیم مارو یکم نصیحت کن! ابراهیم از خجالت سرخ شده بود.
سرش را بلند کرد و گفت: حاج آقا تورو خدا ما رو شرمنده نکنید!
خواهش میکنم اینطوری حرف نزنید، بعد گفت: ما آمده بودیم
شما را زیارت کنیم. ان شاالله در جلسه هفتگی خدمت می رسیم.
بعد بلند شدیم خداحافظی کردیم وبیرون رفتیم.
بین راه گفتم: ابراهیم جون تو هم به این بابا یکم نصیحت می کردی!
دیگه سرخو زرد شدن نداره! با عصبانیت پرید توی حرفمو گفت:
چی میگی امیر جون؟ تواصلا این آقا رو شناختی؟! گفتم:
نه، راستی کی بود؟!
جواب داد: این آقا یکی از اولیای خداست، اما خیلی ها نمی دانند،
ایشانحاج میرزا اسمعیل دولابی بودند!
سالها گذشت تا مردم حاج آقا دولابی را شناختند. تازه با خواندن
کتاب طوبیمحبت فهمیدم که جمله ایشان به ابراهیم چه حرف بزرگی بوده!
تاریخ و محل تولد ایشان: 1334/2/2 ، بوشهر
تاریخ و محل شهادتشان: 1363/5/29 ، جزیره مجنون
پیدا شده ای شهید گمنــــــــــام!!
نام آوری ات زبان زد عـــــــــــام
از نام و نشان فراتری تو...
گمنــــــــام منم!اسیـــــــــر یک نام
